W 1952–66 współredaktor „Życia Literackiego”, gdzie 1968–81 prowadziła stały felieton Lektury nadobowiązkowe (wydanie książkowe cz. 1–2 1973–81); początkowo uprawiała poezję podporządkowaną celom dydaktyczno-propagandowym (zbiory Dlatego żyjemy 1952, Pytania zadawane sobie 1954), następnie zwróciła się ku liryce o charakterze intelektualnym i moralistycznym, skupionej głównie na analizie sytuacji egzystencjalnej człowieka; kruchości i przypadkowości życia ludzkiego Szymborska przeciwstawia trwałą wartość osiągnięć człowieka jako twórcy kultury; podejmuje też obronę indywidualnej wyobraźni i wrażliwości przed dominującym w XX w. odpersonalizowanym myśleniem i odczuwaniem; poczynając od tomu Wołanie do Yeti (1957) dysponuje własną formą wypowiedzi poetyckiej, doskonaloną w kolejnych zbiorach (Sól 1962, Sto pociech 1967, Wszelki wypadek 1972, Wielka liczba 1976, Ludzie na moście 1986, Koniec i początek 1993, Chwila 2002), odznaczającą się lapidarnością i wyrafinowaną prostotą, dyskrecją emocjonalną, a zwłaszcza mistrzowskim operowaniem konceptem poetyckim, często bliskim paradoksu, i ironią; wydała także 4 zbiory przepojonych filozoficznym liryzmem felietonów o literaturze Lektury nadobowiązkowe (1973, 1976, 1992, 1996), wybór „porad literackich” z okresu pracy w Życiu Literackim (Poczta literacka 2001) oraz zbiór kunsztownych artystycznie zabaw literackich z różnych lat Rymowanki dla dużych dzieci (2003); Poezje (1989); od 1996 członek PAU; otrzymała m.in. nagrody: 1991 im. J.W. Goethego, 1995 im. J.G. Herdera, 1996 polskiego Pen Clubu, 1996 Nagrodę Nobla;2011 odznaczona Orderem Orła Białego.