Twórczość Tagorego, głęboko humanistyczna, afirmująca pełnię życia, jest związana z indyjską tradycją filozoficzną i literacką, a także bengalską poezją ludową; wywarła wielki wpływ zarówno na literaturę indyjską, jak i europejską początku XX w.; utwory tłumaczone na wiele języków (w Polsce głównie z języka angielskiego), m.in. na angielski przez samego poetę; liczne zbiory poezji, głównie lirycznej, m.in. uhonorowany 1913 Nagrodą Nobla tom Gitańdźali (1910, wydanie polskie Pieśni ofiarne 1913), ponadto Sonar-tari [‘złota łódź’] (1896), Kszanika [‘przemijanie’] (1900), Ogrodnik (1914, wydanie polskie 1915), Księżyc przybierający (1913, wydanie polskie 1916), Podszepty duszy. Dar miłującego (polski wybór 1923), Zbłąkane ptaki oraz inne poezje (polski wybór 1961); dramaty Chitra (1916, wydanie polskie 1919), Król ciemnej komnaty (1910, wydanie polskie 1921), Malini (1895, wydanie polskie 1922), Poczta (1912, wydanie polskie 1958); twórczość prozatorska należy do nurtu realistycznego, przedstawia problemy moralne i społeczne; powieści, m.in.: Noc ziszczenia (1903, wydanie polskie 1922), Rozbicie (1905, wydanie polskie 1922), Dom i świat (1915, wydanie polskie 1927); polski wybór nowel, m.in. Głodne kamienie (1923), opowiadania tlumaczone z bengalskiego Głupota Ramkanaja (1891), Szubha (1892), Posag (1891), Zeszyt (1893), wydane w tomie zbiorowym Taniec siedmiu zasłon (1977); autobiografia Wspomnienia. Błyski Bengalu (1911, wydanie polskie 1923); ponadto bogata publicystyka dotycząca zagadnień społecznych, politycznych, etycznych. Tagore prowadził działalność pedagogiczna, 1901 założył w Śantiniketanie (wschodni Bengal) szkołę, którą 1921 rozwinął w Viśva Bharat University (od 1951 uniwersytet państwowy); w praktyce łączył indyjskie i europejskie metody wychowawcze. Tagore jest autorem muzyki do wielu własnych utworów poetyckich; uprawiał rysunek i malarstwo (figuralne kompozycje fantastyczne, głównie tuszami barwnymi).