W 1919–21 profesor filozofii uniw. w Wilnie, 1921–23 — estetyki i historii sztuki współcz. uniw. w Poznaniu, 1923–61 — filozofii Uniwersytetu Warszawskiego; od 1928 czł. TNW, 1930–51 — PAU, od 1956 — PAN; badania nauk. Tatarkiewicza koncentrowały się na zagadnieniach historii filozofii, estetyki, historii sztuki, zwłaszcza nowoż., oraz etyki; odczyty Tatarkiewicza, wygłaszane w wielu zagr. ośr. nauk., przyczyniły się do popularyzacji osiągnięć nauki polskiej. Dzieje filozofii Tatarkiewicz pojmował jako nieustanne zmaganie się 2 nurtów: maksymalistycznego — dążącego do stworzenia systemów opisujących całą rzeczywistość, oraz minimalistycznego — skupiającego się tylko na konkretnych pojęciach lub fragmentach bytu; jego Historia filozofii (t. 1–2 1931, t. 3 1950, ostatnie wyd. 2002), stanowiła w Polsce przez wiele lat podstawowy akademicki podręcznik filozofii; swoje poglądy filoz. wyłożył m.in. w pracy O szczęściu (1947, wyd. 9 1990); inne prace: Rządy artystyczne Stanisława Augusta (1919), Skupienie i marzenie (1951), Dominik Merlini (1955), Łazienki warszawskie (1957, wyd. 3 1972), Historia estetyki (t. 1–2 1960, t. 3 1967), O sztuce polskiej XVII i XVIII wieku (1966), Dzieje sześciu pojęć — sztuka, piękno, forma, twórczość, odtwórczość, przeżycie estetyczne (1975), Wspomnienia (1979, wspólnie z żoną, Teresą), Dobro i oczywistość: pisma etyczne (1989); przełożył 2. t. Czarodziejskiej góry Th. Manna (pod pseud. Jan Łukowski, wyd. ostatnie 2002).