Zbiór wierszy, w których ogromną rolę odgrywa przyroda, a nadzwyczaj wrażliwy na piękno i mający niezwykłą zdolność do zmysłowego odbierania natury i kosmosu podmiot liryczny snuje refleksje na temat życia, śmierci, przemijania, samotności, smutku, miłości i bliskości z drugim człowiekiem.Uczuciowość, zmysłowość opisów, niedomówienia i szczerość zawarte w lirykach sprawiają, że ich treść przejmuje odbiorcę do głębi, a słowa wnikają w jego duszę, poruszają jej najczulsze struny oraz skłaniają do podjęcia rozważań na temat tego, co doczesne, i tego, co wieczne.„Ton emocjonalny wpisany w wiersze sprawia, że odbiorca daje się wprowadzić w wyobrażoną krainę pełną łagodności, spokoju i ciepła, miłosnego oddania. Postawa „ja” lirycznego wydaje się być bardzo atrakcyjna na tle współczesnej poezji polskiej”.– Joanna Ślósarska, profesor Katedry Teorii Literatury Uniwersytetu ŁódzkiegoIzabela Embalo – przyszła na świat w Łodzi. Ukończyła studia filologiczne na Uniwersytecie Łódzkim z tytułem magistra oraz podyplomowe studia z prawa w Seneca College w Toronto. Na stałe wraz z mężem mieszka w Kanadzie, gdzie prowadzi biuro konsultingowe, którego działalność związana jest z prawem imigracyjnym.Autorka zadebiutowała jako Izabela Bednarek jeszcze w czasach studenckich tomikiem wierszy zatytułowanym Złudzenie. Później w druku ukazały się kolejne dwa: Porcelanowe skarabeusze oraz Karmiąc spadające gwiazdy. Jej wiersze publikowano w czasopismach literackich takich jak „Nowe Książki” i „Fraza”. Była również laureatką międzynarodowego konkursu poetyckiego zorganizowanego przez Fundację im. Tadeusza Ungara oraz chicagowski magazyn „Panorama”. Jej wiersze z tamtego okresu zostały wydane w zbiorowym tomie zatytułowanym Poezja emigrantów.Izabela uwielbia literaturę iberoamerykańską i egzotyczne podróże, pasjonuje ją filozofia buddyjska i etnografia. Wraz z mężem, doktorem Albertem Embalo, udziela się charytatywnie, pomagając między innymi potrzebującym mieszkańcom Afryki.