Teoria Ustawienia Zachowania (lub "Zintegrowane Standardy Przestrzeni i Zachowania", jak użyto w innym eseju) opracowana przez psychologa Rogera Barkera w połowie XX wieku ma w tej pracy bezprecedensowe zastosowanie w badaniach specjalistycznych: w dzielnicach miejskich (z Planu Pilotażowego Brasílii). Hipoteza, która przyświeca temu badaniu, jest taka, że dzielnice miejskie, jeśli są badane jako Sieci Ustawień Zachowania, mogą wykazywać wzorce zachowań o fundamentalnym znaczeniu dla polityki publicznej promującej jakość życia w mieście, w sposób związany z fizycznymi aspektami ich miejskiej organizacji. Nie zawsze dzielnice miejskie są przedłużeniem naszych domów - ale jeśli chcemy rozszerzyć przynależność mieszkańców do tej niezwykłej jednostki ekologicznej, powinniśmy wiedzieć, jak zbadać możliwości, które istnieją w każdym przypadku. Podejście to oferuje nowe możliwości badawcze dla architektury i urbanistyki, w ścisłej współpracy z psychologią ekologiczną i środowiskową.