Wady zgryzu w populacji ludzkiej i próby ich leczenia są widoczne od początków cywilizacji. Problemy ortodontyczne przed tym okresem były postrzegane jako mniej istotne wobec tak powszechnej potrzeby leczenia odtwórczego w celu opanowania spustoszeń wywołanych chorobami zębów i przyzębia. Po znacznym udoskonaleniu technik uzupełnień protetycznych w XIX wieku nie wydawało się już niepoważne rozważanie funkcjonalnej i kosmetycznej pozycji zębów, które były ratowane.