Autor zdecydował się na symetryczny układ pracy, dzieląc ją na dwie części: teoretyczną i empiryczną.
Pierwsza omawia podstawowe podejścia do komunikowania wewnętrznego realizowane w ramach zarządzania, HR, marketingu i public relations. W części tej przedstawiono również klasyfikację narzędzi komunikowania wewnętrznego, łącznie z prezentacją autorskiego projektu taksonomii narzędzi i wprowadzeniem oryginalnego miernika, którym jest indeks otwartości komunikacyjnej narzędzi. Druga część ma charakter empiryczny i opisuje metodologię oraz wyniki prowadzonych badań. Inspiracją takiego podziału było założenie amerykańskich teoretyków, m.in. Jamesa Gruniga, że funkcje nauk o komunikowaniu mogą mieć charakter normatywny, tzn. opisujący wzorcowe modele często z założeniem, że do takiego wzorcowego modelu powinno się dążyć, oraz deskryptywny, mówiący o tym, jakie komunikowanie jest w rzeczywistości. Część teoretyczna książki zbliżona jest do podejścia normatywnego, część empiryczna - do deskryptywnego.
Jeśli chodzi o zakres przedmiotowy, praca ma, z powodu braku opracowań poświęconych tylko komunikowaniu wewnętrznemu, charakter interdyscyplinarny, obejmujący takie obszary ekonomii, jak: zarządzanie, marketing, zarządzanie kadrami oraz public relations. W rozważaniach na temat komunikowania praca obejmuje również obszary innych nauk społecznych, przede wszystkim psychologii i socjologii.
Jeśli chodzi o zakres czasowy, ze względu na dużą dynamikę zmian, zwłaszcza związanych z intensywnym wprowadzeniem tzw. nowych mediów - zaawansowanych aplikacji www, wykorzystaniem mediów społecznościowych, blogów i list dyskusyjnych, autor zawęził zakres badań do ostatnich trzech lat.
Ponieważ praca opisuje dynamicznie rozwijające się media elektroniczne, których ewolucja, kierunki rozwoju i trendy są trudne do przewidzenia, autor nie wyklucza, niestety, zagrożenia, że część pracy, zwłaszcza dotycząca tych mediów, może być w chwili druku nieaktualna. Przykładem takich gwałtownych zmian w trendach jest los aplikacji Second Life. Jeszcze w 2008 r. uznawana za przyszłość internetu i dynamicznie się rozwijająca w połowie 2010 r. najwyraźniej wyczerpała swą formułę i przeżywa głęboki regres. Niewykluczone, że w ciągu najbliższych dwóch lat podobny regres przeżyją, tak dzisiaj podziwiane za dynamiczny wzrost, media społecznościowe.
Niemniej na poziomie aplikacyjnym opis podstawowych narzędzi i procedur, wychwycone ogólne tendencje i weryfikacja postawionych hipotez powinny stanowić trwałą wartość w rozwoju komunikowania wewnętrznego i autor liczy, że swoim skromnym wkładem przyczyni się do wypełnienia luki w tym zakresie.
Autor ma nadzieję, że na poziomie teoretycznym praca będzie głosem w dyskusji na temat kształtu ekonomii, podkreślającym wartość podejścia interdyscyplinarnego, otwartego na łączenie różnych obszarów i formowanie nowych zależności.