We Wstępie do tomu tekstów Obrazki polskie prof. Andrzej Nowak tak napisał: „Autorka miała odwagę przeciwstawić się nastrojowi sielanki, dominującemu (w latach 2010-2015) w najpotężniejszych mediach i na polityczno-kulturowym salonie ›posmoleńskiej‹ III RP. Przecież żyjemy pod najlepszymi w całej naszej historii rządami (…) tworzą o tym swoje telewizyjne, kinowe, portalowe poematy sielankopisarze, sławiący nowy Złoty Wiek dobrego króla Bronisława, łaskawego kanclerza Donalda i zawsze gotowej do pracy doktor Ewy. Elżbieta Morawiec, zgodnie z regułami realizmu krytycznego, odważyła się odsłonić nędzę tego towarzystwa. Odwaga była tu potrzebna, bo owa „arystokracja” (w istocie: oligarchia) zachowała pełnię absolutnej władzy nad instytucjami państwa polskiego – aż do lata 2015 roku. (…) Ta „arystokracja” wciąż ma w znacznym stopniu moc dysponowania środowiskową fatwą. Realizm krytyczny nie cofa się jednak przed jej groźbą. Jesteśmy świadkami, a nawet uczestnikami – końca III RP jako systemu przedłużenia PRL. Ale cywilizacyjny kryzys, któremu Autorka tego tomu poświęca szczególnie baczne spojrzenie, nie ustępuje tak łatwo. ›Jak z tego wyjść?‹ – pyta Autorka na koniec swoich rozważań. Warto szukać, razem z nią, odpowiedzi.”