Czy rzeczywiście Hiszpanie i Polacy są tak do siebie podobni? Bez wątpienia ci pierwsi okazują tym drugim wiele spontanicznej sympatii, o czym wielokrotnie miała okazję przekonać się autorka – iberystka i historyczka – w czasie swoich podróży do Hiszpanii. Trzydzieści lat temu z okładem owa sympatia połączona była z zaskoczeniem, dziwiło spotkanie z osobą pochodzącą z odległego, nieznanego kraju. Od ponad dwudziestu lat, jak wynika z prowadzonych systematycznie badań, hiszpańskiej życzliwości doświadczają polscy imigranci, którzy ze swej strony okazują się otwarci wobec społeczeństwa przyjmującego i skłonni do integracji. Co sprawia, że Polacy i Hiszpanie, którzy ze względu na słabe kontakty historyczne między ich krajami, niewiele o sobie wiedzieli przed tym spotkaniem, oznaczającym nagłą intensyfikację bezpośrednich kontaktów międzyludzkich, do jakiej doszło na przełomie XX i XXI w., potrafili tak łatwo się porozumieć? Dlaczego choć nieznani, wręcz „egzotyczni”, postrzegają się wzajemnie jako zaskakująco podobni, bliscy? Niniejsza książka stanowi próbę odpowiedzi na te pytania.