To, w jaki sposób senior przeżywa starość, zależy w dużej mierze od postawy wobec starości jego samego i otaczającego go środowiska. Jedni starość widzą jako zakończenie życia, a inni jako nowe możliwości realizowana się w nowych obszarach. Według psychologów najlepszą postawą wobec starości jest postawa konstruktywna. Człowiek ją prezentujący jest wewnętrznie zintegrowany, wolny od stanów lękowych. Akceptuje starość i zakończenie pracy zawodowej. Pozytywnie ocenia swoją przeszłość, utrzymuje dobre stosunki z otoczeniem. Wobec otoczenia jest pogodny i wyrozumiały.

Optymizmem napawa fakt, iż w Polsce instytucja UTW zdążyła się już zadomowić, a wszelkie statystyki pokazują, z jaką częstotliwością powstają nowe placówki. Dynamika przyrostu Uniwersytetów Trzeciego Wieku jest imponująca. W tym kontekście, można powiedzieć, iż istnieją wszelkie przesłanki ku temu, aby twierdzić, iż polski senior w murach swojego uniwersytetu, otrzymując stosowne wsparcie, w sposób permanentny będzie kształtował profil swoich kompetencji, które pozwolą mu na pełne, świadome i satysfakcjonujące uczestnictwo w życiu społecznym.