Zebrane tutaj szkice dotyczą nie tyle Zagłady jako zjawiska historycznego, ile sposobów jej przedstawienia - w literaturze, dyskursie naukowym i sztukach plastycznych. Jak mówić o doświadczeniach tamtego czasu? Czy rozumienie bezprecedensowej katastrofy historycznej jest w ogóle możliwe? Czy może stać się udziałem następnych pokoleń? W jakim stopniu konwencje literackie i tradycyjne formy reprezentacji pozwalają zdać sobie sprawę z tego, co się wtedy wydarzyło? Dlaczego tak często prowadzą do zniekształceń i zafałszowań? Jak poszukuje się nowych języków opowieści o Zagładzie? Jakie są artystyczne, społeczne i polityczne konsekwencje tych poszukiwań? Autorzy niniejszego tomu próbują zbliżyć się do odpowiedzi na te pytania, a dyskusja, w której biorą udział, skupia w sobie najważniejsze wątki współczesnej refleksji i języku, człowieku i historii.