Ze Wstępu Autora:
„Wtedy zaczęła się rewolucja kulturalna. Ojciec został uwięziony, a potem zesłany gdzieś daleko. Mama straciła swoją toaletkę. Książki płonęły na ulicach. Patrzyłem na dym unoszący się nad biblioteką, byłem świadkiem, jak płomień obracał w popiół znaki. Znaki, z których Qu Yuan, Li Bai, Du Fu, Su Shi tworzyli poezję, kreska po kresce unosiły się w niebo wirującą wstążką dymu. Moją szkołę zamknięto. Miałem wtedy dwanaście lat, byłem w piątej klasie, właśnie zaczynaliśmy uczyć się pisania wypracowań. Wróciłem nad jezioro, co dzień łowiłem ryby, pływałem. Pewnego popołudnia wraz z ojcem spaliliśmy potajemnie jego księgozbiór. Ogień wznieciliśmy w emaliowanej misie, którą rodzice dostali w prezencie ślubnym. Żółtawy płomień, czarne motyle papieru. Misa była jak ołtarz.
Tam zaczęło się moje pisanie. Wciąż zadaję sobie pytanie – dlaczego trzeba było spalić tamte znaki? Jaką straszną treść niosły, że musiały spłonąć?
Piszę od czterdziestu lat”.

Yu Jian – poeta, eseista, fotograf, urodzony w 1954 roku w Kunmingu w prowincji Yunnan. Jeden z czołowych przedstawicieli tzw. „Trzeciej Generacji” współczesnych poetów chińskich. Sławę przyniosły mu w latach 80. wiersze pisane językiem potocznym, w latach 90. zaś umocniły ją poematy takie jak Kartoteka 0 oraz eseje o tematyce teoretycznoliterackiej. Laureat licznych nagród literackich, m.in. Nagrody Literackiej im. Lu Xuna oraz Chinese Literature Media Award. Jego utwory tłumaczone były na wiele języków, niektóre doczekały się także adaptacji scenicznej.