Hermann Kantorowicz urodził się w 1877 roku w Poznaniu, zmarł w 1940 roku w Cambridge.
Wszechstronnie wykształcony historyk, teoretyk i filozof prawa, związany z uniwersytetami
we Freiburgu, Heidelbergu, Kilonii. Po dojściu Hitlera do władzy wykładał we Włoszech,
Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych. Przez wiele lat przyjaźnił się z Gustavem
Radbruchem. Przedstawiciel ruchu „wolnego prawa”, zwracającego się przeciwko szkole historycznej, jurysprudencji pojęciowej i pozytywizmowi ustawowemu.
Książka zawiera jeden z najgłośniejszych tekstów Kantorowicza, jakim jest Walka o naukę prawa. Pomimo że dzieło powstało ponad sto lat temu, jego najważniejsze tezy nie straciły nic ze swojej aktualności. Ciągle bowiem nurtują nas te same pytania: jaka jest relacja pomiędzy ustawą i wyrokiem, a więc ostatecznie pomiędzy ustawodawcą i organami wymiaru sprawiedliwości? Czy obok prawa stanowionego istnieją jeszcze inne źródła prawa? Jeśli prawo ma luki, to jaka jest granica sędziowskiej swobody w procesie ich wypełniania?