W 1948 roku Norbert Wiener, inżynier pracujący w Instytucie Technologicznym w Massachusetts, opublikował pracę pod tytułem Cybernetics: Or Control and Communication in the Animal and Machine, rozpoczynając tym samym nowy okres w rozwoju zarówno komunikologii, jak i nauk o zarządzaniu, klasyfikowany dzisiaj jako szkoła cybernetyczna. Przedmiotem jego zainteresowań były dynamiczne systemy sterowania, realizowane w żywej przyrodzie, jak i w technice oraz w społeczeństwie. Wiener wskazywał wówczas na ogromne znaczenie informacji w społeczeństwach, które proroczo nazwał informacyjnymi. Kontynuatorami tego nurtu stali się kilka lat później dwaj twórcy z ośrodka naukowego w Toronto: Harold Innis i Marshall McLuhan. Głównym założeniem reprezentowanego przez nich paradygmatu było stwierdzenie, że wszystkie zjawiska społeczne i kulturowe warunkowane są czynnikami technologicznymi. […]

Jeśli chodzi o teorię zarządzania, to dotychczasowy rozwój nauki w tej dziedzinie przebiegał w kilku etapach: szkoła klasyczna, z dwoma nurtami – naukowe zarządzanie (tayloryzm i fordyzm) oraz zarządzanie administracyjne (Henri Fayol); szkoła stosunków międzyludzkich (human relations), nazywana szkołą behawioralną lub psychologiczną; szkoła ilościowo-systemowa, na którą składają się ilościowe teorie zarządzania oraz analiza systemowa. Obecnie mówimy o podejściu integracyjnym jako najbardziej charakterystycznym dla współczesnego zarządzania. Dostrzegalna jest tendencja wskazująca na powstanie tzw. „nowej fali” w naukach o zarządzaniu, a mianowicie zarządzania wiedzą.

Publikacja niniejsza jest prezentacją tekstów wybitnych teoretyków i praktyków z dziedziny zarządzania, co wzmacnia jej walor pragmatyczny.