Żołnierz AK, poległ w powstaniu warszawskim, walcząc w batalionie harcerskim „Parasol”; należał do kręgu literackiego konspiracyjnego pisma Droga; w wizyjnej liryce filozoficzno-moralnej, związanej z tradycją romantyczną (J. Słowacki, C. Norwid) i nurtem poetyckiego katastrofizmu, dał przejmujący wyraz tragedii okupacyjnej swego pokolenia; wolny od martyrologii, stoicki patriotyzm Baczyńskiego wyrastał z dramatycznego konfliktu między dążeniem do pełnej niezależności osobistej i artystycznej a moralnym nakazem żołnierskiego i pisarskiego uczestnictwa w walce, mimo wiążącego się z nią nieuchronnego zła; zbiorki wydane konspiracyjnie: Wiersze wybrane (1942) i Arkusz poetycki (1944); pośmiertnie Śpiew z pożogi (1947), Utwory zebrane (t. 1–2 1961), wybór Poezje (1977). Uznany powszechnie za najwybitniejszego twórcę pokolenia wojennego, Baczyński stał się obiektem swoistego kultu, którego przejawem jest m.in. popularność pieśni z jego tekstami w interpretacji E. Demarczyk, z muzyką Z. Koniecznego.