W jego wierszach (także małych utworach prozą) groteskowe widzenie codzienności, nobilitacja realiów kultury „niskiej” (zwłaszcza tandety i kiczu) i popularnej oraz radykalne eksperymenty językowo-poetyckie (zaliczany do przedstawicieli tzw. poezji lingwistycznej, dla których głównym układem odniesienia była mowa potoczna) — zbiory Obroty rzeczy (1956), Rachunek zachciankowy (1959), Mylne wzruszenia (1961); poczynając od tomu Było i było (1965) w twórczości poetyckiej Białoszewskiego dominuje zapis codziennych wydarzeń w ich naturalnym ciągu, chaotyczności, nieoczekiwanych powiązaniach; efektem ewolucji tekstów Białoszewskiego w kierunku form prozatorskich są zarówno tzw. małe narracje (zbiory Donosy rzeczywistości 1973, Szumy, zlepy, ciągi 1976, zbiory poetycko-prozatorskie Rozkurz 1980, Obmapywanie Europy. Aaameryka. Wiersze ostatnie 1988), jak i rozbudowane kompozycje prozaiczno-narracyjne (ceniony za autentyzm Pamiętnik z powstania warszawskiego 1970, Zawał 1977, Konstancin 1991); współtwórca (m.in. z L.E. Stefańskim) amatorskiego eksperymentalnego Teatru Osobnego (początkowo Teatr na Tarczyńskiej) działającego 1955–63; Białoszewski występował w nim i pisał dla niego małe utwory dramatyczne (Teatr Osobny 1971); całym swym życiem oraz twórczością dawał wyraz postawie „człowieka prywatnego”, upatrując w niej gwarancję wewnętrznej niezależności i autentyczności; 1984 otrzymał pośmiertnie nagrodę państwową I stopnia.