rozwijając i uogólniając doświadczenia zdobyte w pracy z dziećmi upośledzonymi, stworzyła system wychowania przedszkolnego; pozostawiał on dziecku pełną swobodę w rozwijaniu spontanicznej aktywności, a zadanie wychowawcy upatrywał w tworzeniu warunków i sytuacji sprzyjających rozwojowi dziecka; szczególne znaczenie przypisywała kształceniu zmysłów; celowi temu miało służyć m.in. odpowiednie urządzenie i wyposażenie „domu dziecięcego”, jak nazywała zał. przez siebie 1907 w Rzymie zakład wychowawczy; metoda Montessori szybko się rozpowszechniła, przyczyniając się do przezwyciężenia tradycyjnego rygoryzmu i formalizmu w wychowaniu małego dziecka; Domy dziecięce. Metoda pedagogiki naukowej stosowana w wychowaniu najmłodszych dzieci (1909, wyd. pol. 1913).