Autor proponuje analizę narracji o przeszłości Katalonii, przede wszystkim o jej relacjach z Hiszpanią, które w katalońskim dyskursie przedstawiane są w taki sposób, by świadomość historyczna Katalończyków kształtowała się w kategoriach krzywd. Skupianie się na kwestii „bycia ofiarą” umożliwia budowanie poczucia wspólnotowego przez celebrowanie traumy historycznej. Tym samym mamy tu do czynienia nie tyle z historią jako krytycznym namysłem nad przeszłością, ile z historią pamięci. Książka pokazuje, jak dawne wydarzenia, zwłaszcza klęska 1714 roku, stały się szczególnym tropem interpretacyjnym przybierającym postać widma z przeszłości, które nawiedzając katalońskie społeczeństwo, narzuca mu, w jaki sposób przeszłość ma być pamiętana i postrzegana.