Podnoszony w książce problem specjalistycznej pomocy uczniom z trudnościami w uczeniu się jest bardzo istotny z punktu widzenia zarówno dobra społecznego, jakim jest właściwy poziom edukacji społeczeństwa, jak i z punktu widzenia jednostki - dziecka doznającego niepowodzeń szkolnych i jego rodziny, która musi udzielić mu właściwego wsparcia. Pomimo ponad 40 lat prowadzenia różnych form wspierania dzieci z niepowodzeniami w uczeniu się nie wykazano, jakie efekty przynosi terapia pedagogiczna. Dotychczas głównie ukazywano, jakie konsekwencje ma nieobjęcie specjalistyczną pomocą uczniów z dysleksją. Rezultaty prowadzonych badań są ogromnie ciekawe, bo z jednej strony potwierdzają spodziewane i sformułowane na wstępie hipotezy, z drugiej zaś strony autorka otrzymała dane zaskakujące na tle dotychczas publikowanych i znacznie ciekawsze. Dotyczą one oceny pozaintelektualnych obszarów zachowania i rozwoju emocjonalno-społecznego, narastania zaburzeń zachowania już u tzw. małych dzieci, za jakie niesłusznie uważa się uczniów klas drugich i trzecich.