Cechą dzisiejszej humanistycznej edukacji powinien się stać polisemiczny wymiar interpretacji współczesnych zjawisk. Szkolnej polonistyce powinny towarzyszyć pluralizm i synkretyzm, a także wyważone proporcje między ekspansywną cyberkulturą a tradycją, która ciągle jeszcze jest fundamentem wiedzy. Jestem za edukacją, która pojmuje istotę poezji, ma świadomość sztuki i właściwie rozpoznaje nowe formy nowoczesności. W takim oto rozumieniu niniejszy tom – będący wielopłaszczyznową, interdyscyplinarną dyskusją, dialogiem wielowymiarowym – scala rozproszone, przywraca pojęciu nowoczesności wymiar pozytywnego, konstruktywnego, twórczego i kreatywnego działania.
<br><p align="right">Ze Wstępu prof. dr hab. Anny Pilch</p>
<br>Niniejszy tom przynosi wiele istotnych dla edukacji polonistycznej – czy szerzej: humanistycznej – spostrzeżeń, od zorientowanych antropologicznie, w których pojawia się refleksja nad miejscem oraz rolą szkoły (dawniej i dziś) w doświadczeniu kolejnych pokoleń i epok, po zagadnienia związane z formami i treściami kształcenia, zarówno literackiego, jak i językowego.
<br><p align="right">Z recenzji dr hab. Elżbiety Wichrowskiej, prof. UW</p>