Od 1977 kier. katedry semiotyki w College de France; jeden z gł. przedstawicieli nowej krytyki we fr. nauce o literaturze, czołowy reprezentant strukturalizmu w metodologii humanistyki; od orientacji socjol. (Le degré zéro de l’écriture 1953, Mitologie 1957, wyd. pol. 2000) i psychoanalit. (Sur Racine 1963) przeszedł do semiotyki strukturalnej (Éléments de sémiologie 1964), postulując utworzenie nowej nauki o literaturze (Wstęp do analizy strukturalnej opowiadań 1966, przekład pol. Pamiętnik Literacki 1968, z. 4, Krytyka i prawda 1966, fragmenty w antologii Współczesna teoria badań literackich za granicą, t. 2 1972, Przyjemność tekstu 1973, wyd. pol. 1997); pol. wybór esejów Mit i znak (1970).