Od 1647 członek Akademii Francuskiej; jego twórczość wyrażała ideały artystyczne i polityczne 1. połowy XVII w. Początkowo, należąc do „moderny” Rouen, pisał (1629–36) komedie obyczajowe z ciekawą próbą pogłębienia charakterów (Mélite, Galerie du Palais) i barokową wizją „teatru w teatrze” (Illusion comique, wystawienie polskie pt. Iluzja 1964); zdobył Paryż tragikomedią heroiczną Cyd (1636, wystawienie polskie 1660), uznaną później za arcydzieło gatunku, w której pokazał zmagania honoru i miłości. Pognębiony „sporem o Cyda” uległ teoretykom teatru klasycznego i odtąd tworzył coraz doskonalsze technicznie i związane tematycznie ze współczesną polityką tragedie; w Horacjuszach (1640, wydanie polskie fragmentów 1802) bohater wychowany do służby państwu popada w konflikt z otoczeniem nienawidzącym wojny; w Cynnie (1641, wydanie polskie 1807) Corneille przeciwstawiał się przemocy państwa w imię ideałów humanitarnych; w Polyeukcie (1643, wydanie polskie 1836) głosi ideał „życia wzniosłego” i ofiary; w twórczości okresu 1643–52 doprowadził do perfekcji intrygę politycznej tragedii i głosił prymat racji stanu (La mort de Pompée, Rodogune, Nicomede). Po niepowodzeniach i usunięciu się do Rouen raz jeszcze, w latach 60., wrócił do teatru, ale tragedie (Othon 1664, Attila 1667, Suréna 1674), przedstawiające sytuacje krańcowe i bohaterów zbyt wzniosłych, nie miały powodzenia, ustępując miejsca sztukom J.B. Racine’a.