Od 1929 współpracownik Institut für Sozialforschung; od 1933 w Stanach Zjednoczonych; 1934–41 wykładowca Uniwersytetu Columbia w Nowym Jorku, członek Międzynarodowego Instytut Badań Społecznych tamże, współtwórca Amerykańskiego Instytutu Psychoanalitycznych; 1951–65 profesor Universidad Nacional Autónoma de México w mieście Meksyk, od 1962 — New York University. Pozostając w kręgu psychoanalizy, Fromm stworzył własny system, zwany psychoanalizą humanistyczną; uważał się za kontynuatora myśli K. Marksa i S. Freuda — dążąc do syntezy ich poglądów, poddał modyfikacji ich koncepcje (odrzucił Freudowską wizję człowieka zdeterminowanego przez popędy, uwzględniając wpływy kultury i społeczeństwa; odrzucał również Marksowską koncepcję pełnego uwarunkowania człowieka przez siły ekonomiczne i społeczne, doceniając znaczenie czynników związanych z psychiką jednostki); w wadliwej organizacji życia społecznego widział główne źródło deformacji osobowości współczesnego człowieka, w celach i działaniach zastępczych poszukującego sposobów przezwyciężenia poczucia samotności, zaspokojenia swoich najgłębszych potrzeb psychicznych: miłości, twórczości i poznania; krytyk współczesnej cywilizacji przemysłowej, przeciwstawił jej wizję „zdrowego społeczeństwa”, stwarzającego jednostce szansę autentycznego życia i rozwoju; głowne prace: Ucieczka od wolności (1941, wydanie polskie 1970), Niech się stanie człowiek (1947, wydanie polskie 1995), Zdrowe społeczeństwo (1955, wydanie polskie 1996), Zapomniany język (1951, wydanie polskie 1972), O sztuce miłości (1956, wydanie polskie 1971), Anatomia ludzkiej destrukcyjności (1973, wydanie polskie 1998), Dogmat Chrystusa i inne pisma religioznawcze (1973, wydanie polskie 1992), Mieć czy być (1976, wydanie polskie 1989); polski wybór Szkice z psychologii religii (1966).