Sceptycyzm i agnostycyzm religijny Hume’a zamknęły mu drogę do kariery uniwersyteckiej, pracował m.in. w dyplomacji; nawiązywał do angielskiego empiryzmu, wykluczał rozum jako podstawę poznania i utrzymywał, że jedynym źródłem poznania są wrażenia (impresje), na których podstawie powstają w umyśle ludzkim idee, występujące w określonym porządku i we wzajemnych związkach asocjacyjnych; przeprowadził słynną krytykę związku przyczynowego, wg której poszukiwanie przyczyn i skutków wykracza poza fakty, a stwierdzenie ich jest wynikiem nawyku przenoszenia dawnego doświadczenia w przyszłość; swoisty sceptycyzm poznawczy doprowadził Hume’a do agnostycyzmu, a subiektywne pojmowanie doświadczenia do fenomenalizmu; w etyce głosił pogląd, iż właściwe człowiekowi „uczucie sympatii” jest głównym czynnikiem moralnego postępowania i więzi społecznej; zapoczątkował psychologiczne i historyczne badania religii, którą uważał za konieczny wytwór psychiki ludzkiej; w ekonomii występował przeciwko merkantylizmowi, był zwolennikiem wolnego handlu; do koncepcji filozoficznych Hume’a nawiązywał pozytywizm, a zwłaszcza empiriokrytycyzm; Traktat o naturze ludzkiej (t. 1–3 1739–40, 2 wydanie polskie t. 1–2 1963), Essays Moral and Political (t. 1–2 1741, polski wybór pt. Eseje z dziedziny moralności i literatury 1955), Badania dotyczące rozumu ludzkiego (1748, wydanie polskie 1919, wydanie współczesne 1977), History of England (t. 1–6 1754–62), Dialogi o religii naturalnej (1777, wydanie polskie 1962).