Od 1890 profesor Uniwersytetu Wrocławskiego, od 1906 Uniwersytetu Humboldta w Berlinie; przedstawiciel młodszej historycznej szkoły w ekonomii; członek i przewodniczący Verein für Sozialpolitik; początkowo zwolennik marksizmu (Sozialismus und soziale Bewegung 1896), następnie zwalczał jego tezy, wyjaśniając genezę kapitalizmu przemianami w mentalności ludzi, które rzutują na kształt „ducha” poszczególnych epok historycznych (Der moderne Kapitalismus, t. 1–2 1919). Próbował stworzyć ogólną teorię ekonomii o charakterze historyczno-socjologicznym, nie udało mu się jednak pogodzić materialistycznych przesłanek analizy marksistowskiej z idealizmem poznawczym szkoły historycznej. Zwolennik teorii narodowego socjalizmu (Deutscher Sozialismus 1934), dowodził, że czynnikiem sprawczym przemian społecznych jest „duch gospodarczości” (Wirtschaftsgeist), analizował też więzi przyczynowo-skutkowe między rewolucją przemysłową a charakterem ówczesnych wojen (Krieg und Kapitalismus 1913). Badając system gospodarczy, wyróżniał w nim ducha (zawłaszczanie, konkurencja i racjonalność), formę (wolne, zdecentralizowane i rynkowo zorientowane przedsiębiorstwa) i technikę (postęp w celu podnoszenia wydajności produkcji). Inne prace: Das Wirtschaftsleben im Zeitalter des Hochkapitalismus (1928), Die drei Nationalökonomien (1930).