Współtwórca grupy poetyckiej Skamander; współpracownik pism, m.in. od 1924 „Wiadomości Literackich”, 1926–33 „Cyrulika Warszawskiego”, kierownik literacki warszawskich kabaretów artystycznych, m.in. 1919–32 Qui Pro Quo, 1935–39 Cyrulika Warszawskiego; 1939–46 poza krajem, głównie w USA. W twórczości młodzieńczej (Czyhanie na Boga 1918, Sokrates tańczący 1920) przeciwstawił konwencji młodopolskiej lirykę życia powszedniego, łączącą ekspresjonistyczny biologizm z motywami urbanistycznymi i językiem potocznym, choć niepozbawioną znamion sentymentalnej nastrojowości. W zbiorach Rzecz czarnoleska (1929), Biblia cygańska (1933) i Treść gorejąca (1936) refleksji filozoficznej i językowej (baśniowe etymologie słowotwórcze) towarzyszy nawrót do tradycji klasycznej i romantycznej, a tematyka społeczno-polityczna, zrazu ujmowana w duchu humanitaryzmu i pacyfizmu, nabiera politycznej wyrazistości (atak na elitę sanacyjną w poemacie satyrycznym Bal w Operze 1936, wydanie pełne 1946). W powstałych na obczyźnie Kwiatach polskich (wydanie 1949, 1 wydanie pełne 1990 — 11 w kolejności) nawiązał do poetyki romantycznej poematu dygresyjnego. Bogata twórczość satyryczna (Jarmark rymów 1934) i kabaretowa (piosenki), popularne wiersze dla dzieci (Lokomotywa 1938), szkice i zbiory osobliwości literacko-obyczajowych (Czary i czarty polskie... 1924, Polski słownik pijacki... 1935, Pegaz dęba 1950, Cicer cum caule, t. 1–3 1958–63), antologie (Cztery wieki fraszki polskiej 1937, Księga wierszy polskich XIX wieku, t. 1–3 1954, z J.W. Gomulickim); przekłady z klasyki rosyjskiej (Słowo o wyprawie Igora 1928, Rewizor N.W. Gogola 1929, Lutnia Puszkina 1937, symboliści) i in. literatur (Horacy, J.A. Rimbaud); Dzieła (t. 1–5 1955–64), Wiersze wybrane (wydanie 2 zmienione 1969), Pisma zebrane (t. 1–6 1986–93); 1951 otrzymał nagrodę państwową I stopnia.