Często zmieniał miejsca pobytu i zajęcia (urzędnik bankowy, aktor, lokaj, archiwista); od 1929 przebywał w zakładzie psychiatrycznym, gdzie zmarł; w autobiogr. powieściach Rodzeństwo Tanner (1907, wyd. pol. 1984), Willa pod Gwiazdą Wieczorną (1908, wyd. pol. 1972), Jakub von Gunten (1909, wyd. pol. 1988) przeciwstawiał po mieszczańsku uporządkowanemu światu swój ideał życia swobodnego, prowizorycznego, niepozornego; właściwą formą wypowiedzi artyst. pisarza były małe formy prozatorskie — odnotowujące drobne zdarzenia, refleksje i zwierzenia, przypominające — w swym nasyceniu codzienności atmosferą lęku, osamotnienia, a także złudnej harmonii — pisarstwo F. Kafki, z którym Walser bywa często porównywany (m.in. zbiory Fritz Kochers Aufsätze 1904, Geschichten 1914, Kleine Dichtungen 1914, Poetenleben 1918; pol. wybór Przechadzka i inne utwory 1990); pisał też wiersze i dramaty; twórczość Walsera, doceniana i podziwiana przez niektórych współcz. pisarzowi autorów (Kafkę, H. Hessego, zwłaszcza R. Musila), ale ogólnie mało znana, została odkryta w latach 60. i wywiera wpływ na współcz. literaturę.