Zbiór szkiców i studiów zamieszczonych w tej książce obejmuje blisko półwiecze – począwszy od roku 1971 („Podwójny portret Lizy Pareńskiej”) aż po okres najnowszy. Ich wspólny mianownik stanowi nie tylko semiotyczna perspektywa spojrzenia na dzieło sztuki jako tekst kultury. Łączy je również to, iż wszystkie wzięły się z zafascynowania autora ich urzekającą niezwykłością. Zarówno gdy w grę wchodzą wielkie osiągnięcia sztuki filmowej, w rodzaju: „Towarzyszy broni”, „La strady”, „Eroiki”, „Kabaretu”, „Śmierci w Wenecji”, „Amarcordu” czy „Manhattanu”, jak i te mniejsze, z kategorii minorum gentium – niedoskonałe, nie do końca spełnione, należące do świata „sztuki ubogiej”, jednak na swój sposób frapujące i warte ponownego spojrzenia. I jedne, i drugie na równi przykuwają uwagę.