profesor m.in. uniw. w Strasburgu, Paryżu i Chicago; działacz synodu fr. Kościoła ewangelicko-reformowanego oraz Federacji Kościołów Protest. we Francji; wychodząc od fenomenologii E. Husserla i filozofii egzystencji G. Marcela i K. Jaspersa, Ricoeur uprawiał hermeneutykę odrzucającą konstrukcję systemową, korzystał natomiast z dorobku fenomenologii religii, lingwistyki, psychoanalizy i egzegezy bibl.; dzieło Ricoeura układa się w 3 cykle prac: skupionych wokół interpretacji dziedziny woli ludzkiej (wolność, konieczność, wina, zło), wokół „konfliktu interpretacji” (demistyfikacja proponowana przez K. Marksa, F. Nietzschego i S. Freuda w opozycji do fenomenologii sacrum) i wokół teorii „żywej metafory” (ontologiczne ugruntowanie języka); hermeneutyka Ricoeura zmierzała do zbadania uniwersalnej struktury semantycznej symbolu w dziedzinach, w których najczęściej się on pojawia: w języku pragnień, w symbolice zła i w wytworach wyobraźni poet.; Histoire et verité (1955), Philosophie de la volonté (t. 1–3 1950–60), Symbolika zła (1960, wyd. pol. 1986), Le conflit des interprétations (1969), La métaphore vive (1975), Essays on Biblical Interpretations (1980), Temps et récit (t. 1–2 1983), Zło: wyzwanie rzucone filozofii i teologii (1986, wyd. pol. 1992); pol. wybory pism: Egzystencja i hermeneutyka (1975), Język, tekst, interpretacja (1989), Podług nadziei. Odczyty, szkice, studia (1991), Filozofia osoby (1992).