profesor wielu uniwersytetów, m.in. we Florencji (1966–69) i w Bolonii (od 1971); od 2006 członek PAU; zajmuje się estetyką (Sztuka i piękno w średniowieczu 1987, wydanie polskie 1994, Historia piękna 2004, wydanie polskie 2005, Historia brzydoty 2007, wydanie polskie 2007) oraz problemami estetyki i kultury w ramach ogólnej teorii znaków (semiotyka), m.in.: Dzieło otwarte (1962, wydanie polskie 1973), Pejzaż semiotyczny (wybór polski 1972), Trattato di semiotica generale (1975), Lector in fabula (1979, wydanie polskie 1994), Semiotica e filosofia del linguaggio (1984); głosił teorię dzieła „otwartego” (charakterystycznego zwłaszcza dla sztuki współczesnej), z definicji nieokreślonego i wieloznacznego, skłaniającego tym samym odbiorcę do uczestnictwa w procesie twórczym; rozgłos przyniosły mu misternie skonstruowane, wielopłaszczyznowe powieści: Imię róży (1980, wydanie polskie 1987), Wahadło Foucaulta (1988, wydanie polskie 1993), Wyspa dnia poprzedniego (1994, wydanie polskie 1995), Baudolino (2000, wydanie polskie 2001), Tajemniczy płomień królowej Loany (2004, wydanie polskie 2005), a także błyskotliwe teksty publicystyczne ogłaszane od 1965 na łamach tygodnika L’Espresso (polski wybór Zapiski na pudełku od zapałek 1993, 1994, 1997).