Najwybitniejszy prozaik niemiecki 1. połowy XX w.; redaktor pisma satyrycznego Simplicissimus; od 1933 na emigracji. Mann tworzył powieści o charakterze intelektualnym, nawiązujące do niemieckiej powieści edukacyjnej z okresu klasycznego i realistycznego w XIX w.; głównym tematem jego prozy jest konflikt między myślą i duchem a życiem, wynikający z kryzysu kultury mieszczańskiej, przejawiającego się w jej dekadencji, rozpadzie struktur społecznych i zwyrodnieniu myśli politycznych; światowy rozgłos zdobył powieścią Buddenbrookowie (1901, wydanie polskie 1931), kroniką świetności i schyłku hanzeatyckiej rodziny kupieckiej; symboliczny obraz duchowego kryzysu współczesnej Europy w przededniu I wojny światowej nakreślił w Czarodziejskiej górze (1924, wydanie polskie 1930); na emigracji powstała tetralogia biblijna Józef i jego bracia (1933–43, wydanie polskie 1961) oraz poetyckiej powieść Lotta w Weimarze (1939, wydanie polskie 1958), impresja o J.W. Goethem, postaci symbolizującej najwyższe osiągnięcia duchowe narodu niemieckiego; najznakomitszym dziełem tych lat jest Doktor Faustus (1947, wydanie polskie 1960), powieść „o muzyce i polityce”, ujęta w formę pamiętnika, obejmująca ogromny krąg zagadnień dotyczących sztuki, kultury, polityki, z problemem niemieckim jako punktem centralnym, obrazująca zagładę sztuki w zetknięciu z okrutną rzeczywistością; z ostatniego okresu pochodzi m.in. Wybraniec (1951, wydanie polskie 1960), powieść oparta na eposie Gregorius Hartmanna von Aue, mająca charakter kroniki średniowiecznej, pełna refleksji o wiecznej walce dobra ze złem, oraz ironiczna powieść łotrzykowska Wyznania hochsztaplera Feliksa Krulla (1954, wydanie polskie 1958). Okres pobytu Manna na emigracji cechowała ożywiona działalność publicystyczna, skierowana przeciw hitleryzmowi, wzywająca naród niemiecki do obalenia hitleryzmu (m.in. cykl słynnych przemówień radiowych Deutsche Hörer 1942). Proza Manna obejmuje ponadto kilkadziesiąt nowel i opowiadań (zbiory polskie Nowele 1956, Ostatnie nowele 1958, Opowiadania 1963), eseje (wybór polski 1964), studia literackie, m.in. o Goethem, F. Schillerze, F.W. Nietzschem, L. Tołstoju, F. Dostojewskim, A. Czechowie; pisma autobiograficzne (Leiden an Deutschland 1948, Jak powstał Doktor Faustus 1949, wydanie polskie 1960), Listy (wydanie polskie t. 1–3 1966–73), O sobie. Wybór pism autobiograficznych (wydanie polskie 1971), Moje czasy (2002); 1929 otrzymał Nagrodę Nobla.