uczeń m.in.: T. Kotarbińskiego, J. Łukasiewicza, W. Tatarkiewicza; w okresie okupacji niem. uczestniczył w tajnym nauczaniu; 1945–47 profesor Uniw. Łódz., 1948–63 Uniwersytetu Warszawskiego, 1951–57 z przyczyn polit. odsunięty od zajęć dydaktycznych; 1956–60 kier. Zakładu Kultury i Przemian Społ. Inst. Filozofii i Socjologii PAN; od 1950 czł. TNW; współzał. i 1957–63 pierwszy przewodniczący PTS; także jeden z założycieli i 1959–62 wiceprzewodniczący Międzynarodowego Stowarzyszenia Socjologicznego (ISA); socjolog o b. rozległych zainteresowaniach, m.in. autor ważnych prac na temat narodu, struktury społ. i metodologii nauk społ.; obrońca demokracji i wolności nauki; po 1956 jeden z gł. inicjatorów odbudowy socjologii pol.; wychowawca nowego pokolenia socjologów, cieszący się w środowisku wielkim autorytetem, który zawdzięczał m.in. niezależnej postawie w okresie stalinizmu; U podstaw estetyki (1933), Więź społeczna i dziedzictwo krwi (1939), Struktura klasowa w społecznej świadomości (1957), O osobliwościach nauk społecznych (1962), Z zagadnień psychologii społecznej (1967), Zagadnienia struktury społecznej (1968); całość dorobku zebrana w Dziełach (t. 1–6 1966–70).