Związany początkowo z ruchem socjalistycznym (1892–93 redaktor naczelnej berlińskiej Gazety Robotniczej), 1889–98 działał w środowisku europejskiej bohemy, głównie w Berlinie i Norwegii (ożeniony z norweską pianistką Dagny Juel), zdobywając rozgłos twórczością w języku niemieckim (programowy esej Z psychologii jednostki twórczej 1892, pełny przekład polski 1966); jako redaktor 1898–1900 krakowskiego „Życia” stał się czołowym twórcą programu Młodej Polski (manifest Confiteor 1899) oraz przywódcą i inspiratorem krakowskiego środowiska literackiego, następnie był współinicjatorem ekspresjonizmu (1917 teksty programowe w poznańskim piśmie „Zdrój”); głosił program wyzwolenia sztuki od zobowiązań społeczno-wychowawczych na rzecz nieskrępowanej ekspresji indywiduum twórcy; głównym motywem twórczości Przybyszewskiego stał się konflikt irracjonalnej potęgi płci z prawem moralnym i sumieniem; liryczne poematy prozą (Z cyklu Wigilii 1895, wydanie polskie 1899; Androgyne 1900), powieści z elementami autobiograficznymi (trylogia Homo sapiens 1895–96, wydanie polskie 1901), dramaty (cykl Taniec miłości i śmierci 1900, Śnieg 1903); ponadto studium O dramacie i scenie (1905), pamiętnik Moi współcześni (t. 1–2 1926–30), korespondencja (Listy, t. 1–3 1937–54); Wybór pism (1966).