Podczas okupacji niemieckiej w partyzantce AK; we wczesnej poezji dał najpełniejszy wyraz ciążeniu okresu wojny i okupacji na świadomości swej generacji, tworząc nową, programowo antypoetycką, zwróconą ku językowi mówionemu i potocznemu, ascetyczną formę wypowiedzi lirycznej (Niepokój 1947, Czerwona rękawiczka 1948); po epizodzie socrealistycznym od schyłku lat 50. dominującym nurtem w jego twórczości stała się krytyczna analiza zjawisk współczesnej kultury, zwłaszcza dehumanizujących następstw rozwoju cywilizacji; problematyka ta, rozwijana w licznych zbiorach poezji (Formy 1958, Rozmowa z księciem 1960, Nic w płaszczu Prospera 1962, Twarz trzecia 1968, Regio 1969, poemat Et in Arcadia ego w tomie Głos Anonima 1961), doszła najpełniej do głosu w nowatorskich, wykorzystujących doświadczenia awangardowe, groteskowych i poetyckich utworach dramatycznych (Kartoteka wystawiona 1960, nową wersję tej sztuki nazwał Kartoteką rozrzuconą wystawioną 1998, wydanie łączne obu 1997, Grupa Laokoona wystawiona 1962, Świadkowie albo Nasza mała stabilizacja wystawiona 1964, Stara kobieta wysiaduje wystawiona 1969, Akt przerywany wystawiony 1970) oraz utworach prozą (zbiory Przerwany egzamin 1960, Wycieczka do muzeum 1966, Śmierć w starych dekoracjach 1970); w późniejszych dramatach podejmował tematykę przełamującą obyczajowe tabu (Białe małżeństwo wystawione 1975) oraz stereotypy patriotyczne (deheroizacja mitu partyzanckiego w głośnej sztuce Do piachu, wystawionej 1979); mit artysty — jego cierpienie i błazeństwo, posłannictwo sztuki i jej uzurpacje są tematem sztuk o F. Kafce (Odejście Głodomora, wystawienie 1977, Pułapka, wystawiona 1984) ; szkice, zarysy scenariuszy, notatki Przygotowanie do wieczoru autorskiego (1971), Teatr niekonsekwencji (1979). W najnowszych utworach poetyckich (tomy Płaskorzeźba 1991, zawsze fragment 1996, wydanie nowe uzupełnione zawsze fragment. recycling 1998) Różewicz podjął problematykę sztuki i egzystencji, oddał się medytacji nad losem poety, powrócił do dawnych wątków (zwłaszcza milczenia w poezji) i tematów, np. wojny (nożyk profesora 2001), ponowił i rozszerzył swą krytykę cywilizacji (Uśmiechy, wydanie 3 zmienione i rozszerzone 2000, szara strefa 2002). W tomie Matka odchodzi (1999, Nagroda Literacka Nike 2000 i Nagroda Wielka Fundacji Kultury 2000) posłużył się na szeroką skalę techniką recyklingu — zestawił teksty dokumentalne z literackimi, nowe ze starymi, znane z nieznanymi, poezję z prozą, teksty własne z napisanymi przez matkę oraz braci; niektóre zmienił lub wyjął z osobnych całości (fragmenty opowiadań); wszystkie umieścił w nowych kontekstach, mnożąc odwołania do innych dzieł literackich. W 1966 otrzymał nagrodę państwową I stopnia.