członek Akademii Francuskiej; jeden z głównych reprezentantów francuskiego klasycyzmu; historiograf Ludwika XIV; zwolennik tzw. starożytników; wychowanek jansenistów, pod których wpływem, mimo zerwania w okresie 1666–77, pozostawał do końca. W tragediach Racine nawiązywał do wzoru antycznego, przywrócił rolę przeznaczeniu, ale motywację metafizyczną zastąpił psychologiczną: jego bohaterowie — odmienni od postaci P. Corneille’a — są ludźmi słabymi, owładniętymi namiętnością, która — nawet gdy z nią walczą — prowadzi ich do zguby (Andromacha 1667, wystawienie polskie1821, Brytanik 1669, wystawienie polskie 1802, Berenika 1670, wydanie polskie 1807, Bajazet 1672, Ifigenia 1674, wystawienie polskie 1756, Fedra 1677, wydanie polskie 1787); konstrukcja tragedii jest bardzo oszczędna: akcja prosta, skoncentrowana na analizie uczuć, rozpoczyna się w momencie kryzysu, gdy wiadomo, że bohaterowie muszą ulecprześladującemu ich fatum; po 12-letniej przerwie w pracy twórczej napisał 2 tragedie biblijne (Estera 1689, wystawienie polskie po 1756 i Atalia 1691, wystawienie polskie 1751), w których fatum ustępuje miejsca sprawiedliwości Bożej; pozostawił też jedną komedię (Pieniacze 1668, wydanie polskie 1820); polskie wybory: Celniejsze tragedie Rasyna (1859) i Tragedie (1958).