Córka marszałka szlachty wołyńskiej; dla teatru zerwała z rodzinnym środowiskiem ziemiańskim, występowała 1882–1900 m.in. w Krakowie, Lwowie oraz 1889–95 w Paryżu (1892–94 w Théâtre Libre); była propagatorką idei A. Antoine’a, m.in. prowadząc 1902–03 własną szkołę dramatyczną w Krakowie (1903 cykl przedstawień jako Scena Niezależna); 1904 osiadła we Lwowie; w twórczości Zapolskiej naturalistyczny biologizm w pojmowaniu życia ludzkiego (nowele Menażeria ludzka 1893) i dążenie do odsłonięcia „nagiej prawdy życia” wiązały się z antymieszczańskim krytycyzmem; wśród utworów Zapolskiej szczególną popularność zdobyły satyryczno-obyczajowe komedie: Żabusia (wyst. 1897), Ich czworo (wyst. 1907), Skiz (wyst. 1908), Panna Maliczewska (wyst. 1910), a przede wszystkim „tragifarsa kołtuńska” Moralność pani Dulskiej (wyst. 1906); opowiadania (Małaszka w zbiorze Akwarele 1885) i powieści (Kaśka Kariatyda 1888; Przedpiekle, t. 1–2 1895, Sezonowa miłość, t. 1–3 1905, O czym się nie mówi 1909, O czym się nawet myśleć nie chce 1914), także sztuki patriotyczne (Tamten, wyst. 1898) i społ. (Małka Szwarcenkopf, wyst. 1897, W Dąbrowie Górniczej, wyst. 1899); Publicystyka (t. 1–3 1958–63); Dzieła (t. 1–26 1922–27), Dzieła wybrane (t. 1–16 1957–58), Dramaty (t. 1–2 1960–61), Listy (t. 1–2 1970).